இருண்ட அந்தியொன்றின் கதை

அலங்கரிக்கப்படா வெறுஞ்சொற்களென

நான் நிரம்பியிருக்கும் மட்பாத்திரம்

தன் உட்சுவருக்குள்

இந்தக் கரிய அந்தியின் வாசனையைப் பூசி

வைக்கிறது

எதிலிருந்தோ பிரிந்த ஒரு குறுந்தெரு

என்னில் வந்து இணையுமாறு பெரும் பாதையென

அகன்று விரிகிற நான்

'பயணமே தன் போய்ச்சேருமிடம்' என

அந்த அந்திக்கான வாசனைக் குறிப்பை எழுதி முடிக்கிறது.

அப்போது

சிதைவுற்ற சாளரங்களின் தழும்புகளுக்குள்

ஒளியெனப் பீறிடுகிறது

நின் அழியா நிறங்கொண்ட பெருஞ் சொல்

Comments

நபி

யானைகள் சூழ வந்த பேரிடர் மீது சொண்டில் சுமந்திருந்த சாபத்தின் கூழாங்கற்களைப் போட்டு விடுகிறது சிட்டுக் குருவி வைக்கோல் நார்களென மொத்தமும் தீப்பற்றியெரிந்தது கண்ட தன் குதூகலத்தை அதே சொண்டினால் காற்றின் மேல் எழுதுகிறது. அப்போது பாடிக்களிக்கும் காற்றுக்குள்ளிருந்து வெளியேறிய காதலனாகிய தெருப்பாடகன் தன் தோற்கருவி கொண்டு இந்தப் பேரண்டத்தின் பெரும் பரவசத்தைக் காற்றெங்கும் அதிரும்படி இசைக்கிறான். அபூதாலிபின் நரை முழுக்க பெருமிதத்தின் வண்ணங்கள் பூசும் அந்தச் செய்தி ஒரு மழை போல கவிதையையும் நனைக்கிறது "நபி பிறந்தார்" காலம் ஏங்கியிருந்த தூதின் முதற் சொல் ஒரு பூவென மலர நிலமெங்கும் குளிர்ந்த கஸ்தூரி வாசம்

கடல்

©Fatheek Aboobucker வலது தோளில் வந்தமர்ந்தபடி ஒவ்வொரு முகமாகக் கொத்தி மணல் மீது ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கத் துவங்குகிறது மிச்சமிருந்த பின்பகல் அல்லது திசைமாறிப் பறந்து வந்த கடல் காகம் சுவடுகளை விட்டுப் போதல் பற்றி கடல் ஏன் ஒரு துயர் கவிதைதானும் எழுதுவதில்லை ? நினைவுகளின் பாரத்தில் அவிழ்ந்து விழும் கோடி நான்களையும் கடல் என்னதான் செய்யும் ? முத்தத்தின் துவர்ப்பெனப் பிசுபிசுக்கும் உப்புச் சொல்லொன்று கொண்டு ஒரு துண்டுக் கடவுள் படைக்குமா ? அதற்கு காதலின் தொடுவான நிறங்கரைத்து ஆடை தீட்டுமா ? அதனிடம் கேட்கப்பட்டேயிராத வரமாகிய எழுதவே எழுதப்படா இரண்டாம் கவிதையான அதை சுருட்டி மடித்து மென்று தின்னத் தர வேண்டி மன்றாடுமா ? எதுவுமில்லா உன்மத்தம் கடல் கடலெனப்படுவது காதலியின் ஆழ்மௌனம் நான் தோற்பது தெரிந்தும் விளையாடும் விடலைத் தோழி அதில் நீட்...

யசோதராவெனப்படும் இரண்டு காதல் கவிதைகள்

கவிதை - 01 தொக்கி நிற்கவென இடப்படும் மூன்று புள்ளிகளுக்குள்ளிருந்து முடிவுறாத கவிதையின் அர்த்தங்கள் சிதறுகின்றன தன் பற்றியெழுதப்படாத கவிதையெனக் கோபங்கொண்டு பிடுங்கிய தலைமயிரொன்றால் என்னைக் கட்டி வைக்கிறாள் யசோதரா என் மார்பின் பூனை ரோமங்கள் மொத்தமும் பாம்பு போல அதனோடு ஒட்டிப் பிணைந்து கொள்கின்றன பிறகு வழக்கம் போல அவளை அதே பெயரறியாத நாணமெனவும் நான் என்பதை பின்னாலிருந்து அணைக்கும் ராட்சதக் காற்றெனவும் இரவு பெயரிட்டுக் கொள்கிறது மூன்று வெவ்வேறு நிறைவுற்ற புள்ளிகள் அர்த்தங்களை முடிவிலியென அறிவிக்கும் அபத்தமே கவிதையெனச் சொல்லி விடுவதினின்றும் தலைமயிரின் சுகம் இனிது நானெனப்படுவது கவிதை ; கவிதையெனப்படுவது ...

அசரீரி | Fatheek | ෆතීක්

Search This Blog