அசரீரி | Fatheek | ෆතීක්

மங்கிய சிகப்பு இருளை அள்ளிப் பூசியிருக்கிற  அறையின் சுவர் மடிப்புக்குள்  யாருமற்றிருத்தலின் கவிதைகள் அட்டைகள் போல ஒட்டியிருக்கின்றன எழுதிவிட நானிருப்பதாக நம்பி   ஆயிரங்கவிதைகளுடன்   விழத்தொடங்கியிருக்கிறது பனி , இரவோ அதற்குள் போய்   தன் ரகசியச் சொற்களை முட்டையிட்டு வைக்கிறது . காவிகள் உறைந்த தேனீர்க் கோப்பை ,  பாதியளவும் சில பக்கங்களுமாக வாசிக்கப்பட்ட   ஆறேழு புத்தகங்கள் , உதிர்ந்த காகத்தின் இறகு கொண்ட இன்னொரு அப்பாவி நெடுங்கவிதை , கழற்றிக் குவித்த அழுக்காடைகளென   துண்டு துண்டெனச் சிதறிக்கிடக்கிற நான் முழுக்க பனியின் சொற்கள் . பரவசத்தில்   எழுதித் தீர்த்துவிடுதலின் வக்கிரமும்   பின்னான கழிவிரக்கமுமாக அலைக்கழிக்கிற   இருளின் வாசனையை நான்   மேனி முழுதும் பூசிக் கொண்டு   காதலியை உரக்க இசைக்கிறேன் . எழுத்தெனப்படுவது விட்டு வெளியேறுதலின் இன்பம் ; இசையும்தான் எழுதிவிடாதிருக்கும் வரம் வேண்டி   இனி யாகம் இருக்க வேண்டும் குட்டையாகக் கத்தரிக்கப்பட்ட கூந்தலுடன் மடிமீது வந்தம